CONTO DIGLÓSICO DE NADAL (I). AMELIA

SIGNIFICADO DE DIGLOSIA:

Este termo define o feito de que unha persoa se avergoñe ou teña un sentimento de inferioridade pola súa fala propia, utilizando outra lingua allea, con máis “prestixio” ou dominante.

U

nha familia de emigrantes, tras varias xeneracións, remata espallándose polo mundo adiante ata chegar a un punto no que, varios membros desta única familia teñen distintas nacionalidades. Eu tiven a oportunidade de compartir unha comida de Nadal con esta familia que se xuntaba en Vigo pero esta historia comenzou moitos anos atrás entre as parroquias de Beiro e Leiro, preto do Carballiño, e dende entón deu moitas voltas ata chegar de volta aquí.

 

C

o tempo, a filla máis vella casou cun extremeño, que á súa vez era neto de galegos emigrados a Cáceres, e a filla máis nova casou cun francés establecéndose na localidade de Hendaya. Ao cabo duns anos a primeira filla e mailo seu home viñéronse para Galiza por motivos laborais e de alí a uns anos cando chegou a hora da xubilación, os xa daquela avós voltaron á terra asentándose no Val da Louriña.

B

ueno, unha vez descrito o periplo migratorio desta familia, voltemos querido lector á comida de Nadal que tivo lugar no último piso dun edificio de Vigo que aquel día ben semellaba a Torre de Babel.

E

u cheguei á cita coa miña puntualidade de sempre, ou sexa, a tempo de ver como as dúas fillas de Amelia entonaban o "Olentzero", unha cantiga de nadal vasca dos seus tempos da infancia, mentres brindaban cunha copa de champaña (do bó, do francés de verdade e todo).

 

A

o pouco tempo chegaron os ingleses e a presenza dos pequenos encheu de ledicia a casa. No momento das presentacións, Harry, que xa falaba de maneira natural o inglés e o francés, atopouse ante as preguntas de Amelia.

N

aquel intre botámonos todos a rir, iso si, cada quen (galegos, vascos, franceses, ingleses e ata un mallorquín tamén presente), na súa lingua.

Eu quedei a pensar naquel “imprevisto” desexo de Amelia, necesidade de comunicarse co seu bisneto na súa lingua , “o español”. E é que na súa vellez, Amelia xa non se decata da diferenza entre as dúas linguas que falou na súa vida, o galego e o castelán.

A

gora fala sempre a lingua da súa infancia e por certo,…

¿sabedes como lle chama á súa bisneta Florence?  Pois chámachelle… “Floriñas”.

Unha mágoa que non poida conversar cos seus bisnetos,…

O meu desexo para este Nadal, !!! que avós e netos, falen o noso español.